Արմեն Դանիելյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է․
Ու բնավ էլ պետք չէ դառնալ ինքնախաբեության “զոհը”… և պատեհ֊անպատեհ “զառանցել”, թե հնարավոր էր խուսափել Արցախյան պատերազմից` պատմական ողբերգության փոխարեն պատմական հաղթանակներ ունենալ…
Միանգամայն հնարավոր էր…
Եթե… եթե մենք պատրաստ լինեինք պատերազմին… իսկ արդյոք մենք պատրաստ էինք դիմակայելու կամ խուսափելու պատերազմից… սա է հարցերի հարցը…
Իսկ միակ ու բացառիկ ճշմարտությունն այն է, որ 1994թ֊ի պատկերացումներով երբեք պատերազմում չէինք հաղթի… միթե 2016թ֊ի ապրիլյան քառօրյա պատերազմը “դաս չէր” հայրենի իշխանությունների համար, թե պարծենկոտության և մեծամտության բարդույթները ոչ մի կերպ չէր շրջանցում նրանց… Միթե նկատելի չէր, որ ալիևի ամեն մի խոսքից լրջության փոխարեն ագրեսիա էր հորդում… Միթե Ապրիլյան չարաբաստիկ պատերազմը զգուշացում չէր, որ մենք ընտրել ենք սխալ ճանապարհ, որը աղետ է բերելու մեզ բոլորիս…
Իսկ այսօր մենք պատմություն դարձած աղետալի անցյալի ու անորոշ ներկայի խաչմերուկում ենք ու տպավորությունն այնպիսինն է, որ չենք ուզում դուրս գալ այնտեղից։ Միթե հարմարվել ենք այս ողբերգալի իրավիճակին…
Առավել քան վստահ եմ, որ 21֊րդ դարի մարդակեր այս աշխարհի բարդ մարտահրավերները մենք չենք կարող դիմակայել մասնատված ու բզկտված հասարակությունով… հասարակություն, որում անկախ քաղաքական կամ քաղաքացիական նախասիրությունների տիրում է անհանդուժողականությունն ու վիրավորանքը…
Ի վերջո պետք է հասկանալ, որ մեր փրկության միակ երաշխավորը մենք ենք ու մեր բանակը.. և Հայաստանը կհաղթի միայն այն ժամանակ, երբ հայը կսիրի երկաթը… երկաթն է ծնում ուժ, իսկ ուժն էլ ծնում է իրավունքը…
Իսկ ով չհասկացավ այս ճշմարտությունը, դատապարտված է կործանման…
Զինենք Հայոց բանակը երկաթով և այս մարդակեր աշխարհի արևի տակ “տեղ կունենանք” ապրելու, մնացած քայլերը մեզ արագ ու անխռով տանելու են կործանման…
Պետք չէ շարժվել գետի հունին հակառակ…