Լյովա Եղիազարյանը գրում է.
Ջրի բերած,ջրի տարած։Մարդ ինչքան ծանծաղամիտ պետք է լինի,որ քառասունհինգ օր հետո պետք է հասկանա,որ իզուր է քամուն տալիս իր փողերը։
Ճիշտ է,որ նա երբեք աչքի չի ընկել իր մտածողությամբ,բայց սա այնքան ակնհայտ էր,որ առանձնապես խելք էլ չէր պահանջվում;Երբ երրորդ օրն արդեն մարդկանց թիվը նվազել էր երեք անգամ,ուղեղի հետ խնդիր պետք է ունենաս,որ չհասկանաս,որ ամեն ինչ տապալված է։
Ձգձգելը գլխավոր ամբաստանյալի գլխավոր խաղաթուղթն է՝մի դուռ կբացվի;Երևի դրա համար էլ անխնա ու անիմաստ ծախսում էր։Ձգձգում է դատարանում,այդպես է վարվոմ Ֆրանսիայի հրապարակում;
Դատարանում ժամանակավոր հաջողության հասավ,բայց այստեղ լիովին տապալվեց։Տապալվեց,որովհետև,ինչպես միշտ,թերագնահատեց ժողովրդին,որն էլ շառաչուն ապտակ հասցրեց նրան;