Գիտեինք որ կեղտի տակառի մեջ ենք։Բացեցինք կափարիչը, ուրախացանք։Պարզվում է էնքան խորն ենք եղել, որ դուրս գալը գրեթե անհնարին է արդեն։Ինչքան թափահարում ենք ձեռքներս, էնքան ավելի խորն ենք թաղվում կեղտի մեջ։
Ու զավեշտը նա է, որ մեզ կեղտի մեջ գցողները, դժգոհում են կափարիչը բացողներից.
-Էս ի՞նչ գարշահոտ եք գցել…
Իսկ ավելի սարսափելին էն է, որ մարդիկ էլ կան, որ ասում են.
-Ընչի՞ բացիք կափարիչը, հաշտվել ու ապրում էինք քաքի մեջ…
Գևորգ Բակմաջյան